مرگ بر آمریکا!

در سال‌روز شهادت امام محمدباقر ^{سلام الله علیه}، شهید گمنامی از تبار سیدالشهدا ^{سلام الله علیه} به سرزمین آل الله ^{علیهم السلام} آمد و فوج ملائک را به بلندای تشییع پیکرش کشانید. امروز قم و البته مدرسه‌ی بنت الهدای آن، هم مدینه بود، هم کربلا و هم خاکریزهای عملیاتی شیعیان انقلابی!

یانکی‌ها در گود خود بازی نمی‌کنند!

روزهای نخستینِ مهر ماه سال 1392 خورشیدی، حکایاتی بی‌مانند برای امت اسلامی ایران دارد. روزهایی که می‌تواند عزت، مصلحت و حکمت نظام اسلامی مردم ایران را، به رخ جهانیان بکشاند و شیرینی آن هم به کاممان ماندگار شود؛ اما باید هشیار بود و بیدار!

وقتی جگرت می‌سوزد...

«یاد شهیدان، یادبود ارزش‌هاى انسانى است و گرامی‌داشت آنان، تجلیل از برترین خصال بشرى است. یاد شهیدان باید با تدبر و عبرت‌گیرى همراه باشد. آنان همان فرزانگانى هستند که جانِ عاریت را که کالایى تمام شدنى و رو به زوال است، با نعیم پایدار الهى سودا کردند و خود را از خسرانى که هر انسانى خواه ناخواه دچار آن است ـ یعنى اضمحلال تدریجى سرمایه‌ى زندگى ـ به نیکوترین وجه، رها ساختند. عمل صالح آنان که از ایمانى پایدار ریشه مى‌گرفته است، برترین عمل‌هاى صالح است.»

امروز صبح نوشته‌های صفحه‌ی اول روزنامه‌ها را در مقابل یک باجه‌ی روزنامه‌فروشی مرور می‌کردم. اولین توقعی که داشتم، بازتاب تشییع باشکوه دیروز شهدا بود؛ اما بیشتر روزنامه‌ها، توجهی به این پیشامد بزرگ الهی در شهرمان نداشتند! حتی دریغ از یک جمله... دلم گرفت؛ اما جگرم سوخت وقتی فهمیدم هنوز هم کسانی هستند که شهیدان را مُرده می‌انگارند!

مهدیِ عزیزِ زینب سلام الله علیها

 

«در این آیه‌ی کریمه [وَ لا تَحْسَبَنَّ الّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللّه اَمْواتاً بَلْ اَحْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُون]، بحث در زندگیِ پس از حیات دنیا نیست که در آن عالم، همه‌ی مخلوقاتِ دارای نفس انسانی - به اختلاف مراتب از زندگی حیوانی و مادون حیوانی تا زندگی انسانی و مافوق آن - زنده هستند؛ بلکه شرف بزرگِ شهدای در راه حق، حیات عند الرّب و ورود در ضیافة‏ اللّه‏ است.

«فرار به جلو»؛ سیاست فتنه‌گران برای عدم عذرخواهی

پس از رخدادهای سال 88 و آشوب‌های منافقان، بارها امام امت ^{روحی له الفداء} در سخنان خود، این فتنه را یادآوری و واکاوی می‌کردند و آن را به یک «شاه‌کلید» پیوند می‌زدند.

بارها و بارها و پس از هر سخنرانی معظم له، از خود می‌پرسیدم: «چرا آقا این‌قدر بر این مسئله اهتمام دارند؟» و هر چه از آن فتنه‌ ننگین و شرم‌آور می‌گذشت، این پرسش در ذهنم پررنگ‌تر می‌شد و می‌دانستم که حکمتش را نمی‌دانم لااقل.