نساء/59
این روزها بحث تنفیذ و تحلیف ریاست جمهوری جناب آ شیخ حسن روحانی بسیار داغ است. در این بین شاهد برخی اظهار نظرهای (بخوانید تحمیل نظر!!) برخی گروه‌ها و افراد سیاسی معلوم الحال و البته دلسوز مردم و نظام اسلامی (!!) هستیم که برای مراسم تحلیف، خیلی تلاش و تکاپو دارند و رفتار و گفتارشان به گونه‌ای است که گویا نکته‌ی اصلی در آغاز کار ریاست جمهور ایران اسلامی، مراسم سوگند منتخب مردم است و اصل تنفیذ را نادیده یا تشریفاتی می‌انگارند!
«مردم ما، جوان‌های ما، زن و مرد ما با این شبها، حقیقتاً قصد پالایش خود را دارند؛ دل‌ها نرم می‌شود، چشم‌ها اشکبار می‌شود، روح‌ها لطیف می‌شود؛ روزه هم کمک کرده است. ما باید امیدوار باشیم، دعا کنیم و بکوشیم از این شبها برای عروج معنوی خود استفاده کنیم؛ چون نماز معراج و وسیله‌ی عروج مؤمن است، دعا هم معراج مؤمن است، شب قدر هم معراج مؤمن است.
کاری کنیم [تا] عروج کنیم و از مزبله‌ی مادی که بسیاری از انسان‌ها در سراسر دنیا اسیر و دچار آن هستند، هرچه می‌توانیم، خود را دور کنیم. دلبستگی‌ها، بدخلقی‌ها - خلقیات غیرانسانی، ضدانسانی - روحیات تجاوزگرانه، افزون خواهانه و فساد و فحشا و ظلم، مزبله‌های روح انسانی است. این شبها باید بتواند ما را هرچه بیشتر، از این‌ها دور و جدا کند.»
«[شهید آیت الله بهشتی] یک انسان معتقد، مؤمن، مخلص، صادق، جدى در کار؛ آن‌چه می‌گفت، معتقد بود و به آن‌چه معتقد بود، در عمل ملتزم بود. خطر را هم می‌شناخت؛ می‌دانست میدان، میدان مین است. هر آنى، هر ساعتى بیم از دست دادن جان هست؛ لیکن در عین حال بى‌محابا، با نگاه به هدف، در این راه پیش می‌رفت و نمی‌هراسید. یکى از خصوصیات این شهید عزیز این بود. منطقى بود، پایبند به اصول و مبانى بود؛ یک اصول‌گراى به معناى حقیقى کلمه، محسوب می‌شد. بر سر اصول، با کسى ملاحظه نمی‌کرد.
پس از رخدادهای سال 88 و آشوب‌های منافقان، بارها امام امت روحی له الفداء در سخنان خود، این فتنه را یادآوری و واکاوی می‌کردند و آن را به یک «شاه‌کلید» پیوند می‌زدند. بارها و بارها و پس از هر سخنرانی معظم له، از خود می‌پرسیدم: «چرا آقا این‌قدر بر این مسئله اهتمام دارند؟» و هر چه از آن فتنه‌ی ننگین و شرم‌آور می‌گذشت، این پرسش در ذهنم پررنگ‌تر می‌شد و می‌دانستم که حکمتش را نمی‌دانم لااقل.