ابراهیـم، برادر پیامبـر

ماشاءالله عزیزی¹ در یک عملیات‌ نفوذی در منطقه‌ی گیلان غرب، هنگام عبور از میدان مین، به شدت مجروح می‌شود. سنگر دیدبانی بعثی‌ها، نزدیک و میدان مین، در تیررس آنان بود. امیدی به زنده ماندنش نبود. ساعاتی بعد و در تاریکی شب، «ابراهیــم» می‌رود تا پیکر او را بیاورد؛ ولی

وحدت و تکلیف نخبگان

رسول اللّه ^{صلى‏ الله‏ علیه‏ و آله}: «الجَماعَةُ بَرَکَةٌ، وَالفُرقَةُ عَذابٌ؛ جماعت و گردهمایی، برکت است و تفرقه، عذاب.»¹

«وحدت به معناى تکیه‌ى بر مشترکات است. ما مشترکات زیادى داریم؛ میان مسلمانان، مشترکات بیش از موارد اختلافى است؛ روى مشترکات باید تکیه کنند. تکلیف عمده هم در این مورد بر دوش نخبگان است؛ چه نخبگان سیاسى، چه نخبگان علمى و چه نخبگان دینى.

عزت و عظمتی که باید دید

امام حسن عسگری ^{سلام الله علیه}: «خداوند، از آن هنگام که آدم ^{علیه‏ السلام} را آفرید، تا زمانی که قیامت برپا شود، زمین را از حجّتی از جانب خود بر بندگانش خالی نگذاشته است و نمی‏گذارد؛ [حجّتی‏] که به سبب او، بلا را از زمینیان دور می‏سازد و به خاطر او، باران می‏فرستد و به خاطر او، برکت‏های زمین را بیرون می‏آورد.»¹ 

ما عازم عتبات عالیات هستیم، حلال بفرمایید...

چقدر این دوباره تنها شدن دل و قلم را دوست دارم. می‌آیم اینجا و باز هم به واژه‌ها، فرمان فرود و فراز می‌دهم تا شاید قیام شعله‌های جانم، قعودی بیابد... حال و هوای این روزها، وصف شدنی نیست؛ آنانی را که می‌شناسیم، بعضی‌هاشان پیاده به کربلا می‌روند و شرری سوزان، از حسرت به جان ما می‌زندند؛ حتی در جواب پیامک‌هایشان که «ما عازم عتبات عالیات هستیم، حلال بفرمایید...»

خداجویی‌های اُموی

انگشتانم تمنای قلم را داشتند، خواستم بنویسم؛ از ژنو و بیستی که بردند؛ از وقاحت و سیاه‌دلی فتنه‌گران؛ از اهانت‌های پی در پی و بی‌شرمانه به اهل بیت ^{سلام الله علیهم اجمعین}؛ از لکه‌دار کردن خاکی که هنرمندانمان را به آن سپرده‌ایم؛ از یاوه‌سرایی‌های یک شیخ ماهواره‌ای؛ از آبی که نمایندگان به آسیاب دشمن ریختند و بدعتی که نهادینه شد و از 16 آذر که