عزت و عظمتی که باید دید

امام حسن عسگری ^{سلام الله علیه}: «خداوند، از آن هنگام که آدم ^{علیه‏ السلام} را آفرید، تا زمانی که قیامت برپا شود، زمین را از حجّتی از جانب خود بر بندگانش خالی نگذاشته است و نمی‏گذارد؛ [حجّتی‏] که به سبب او، بلا را از زمینیان دور می‏سازد و به خاطر او، باران می‏فرستد و به خاطر او، برکت‏های زمین را بیرون می‏آورد.»¹ 

«حضرت هادی و حضرت عسکری ^{سلام الله علیهما} در همان شهر سامرا که در واقع مثل یک پادگان بود _ یک شهر بزرگِ آنچنانی نبود؛ پایتخت نوبنیادی بود که سُرِّ مَن رَأی؛² سران و اعیان و رجالِ حکومت و به قدری از مردم عادی که حوایج روزمره را برطرف کنند، در آن جمع شده بودند _ توانسته بودند این همه ارتباطات را با سـرتاسـر دنیای اسلام تنظیم کنند. وقتی ما ابعاد زندگی ائمه را نگاه کنیم، می‌فهمیم این‌ها چه کار می‌کردند. بنابراین فقط این نبود که این‌ها مسائل نماز و روزه یا طهارت  و نجاسات را جواب بدهند.

در موضع امام _ با همان معنای اسلامیِ خودش _ قرار می‌گرفتند و با مردم حرف می‌زدند. به نظر من این بُعد در کنار این ابعاد قابل توجه است. شما می‌بینید که حضرت هادی ^{سلام الله علیه} را از مدینه به سامرا می‌آورند و در سنین جوانی _ چهل‌ودو سالگی _ ایشان را به شهادت می‌رسانند یا حضرت عسکری در بیست‌وهشت سالگی به شهادت می‌رسند؛ این‌ها همه نشان‌دهنده‌ی حرکت عظیم ائمه ^{علیهم السلام} و شیعیان و اصحاب آن بزرگوارها در سرتاسر تاریـخ بوده، یا این که دستگاه خلفا، دستگاه پلیسیِ با شدّت عمل بود، در عین حال ائمه ^{علیهم السلام} این‌گونه موفق شدند. غرض؛ در کنار غربت، این عزت و عظمت را هم باید دید.»³

---

1. کمال الدین، ص384.

2. شادکننده‌ی بینندگان، منظور شهر سامرا است.

3. انسان 250 ساله، ص329 و 330.