ابراهیـم، برادر پیامبـر

ماشاءالله عزیزی¹ در یک عملیات‌ نفوذی در منطقه‌ی گیلان غرب، هنگام عبور از میدان مین، به شدت مجروح می‌شود. سنگر دیدبانی بعثی‌ها، نزدیک و میدان مین، در تیررس آنان بود. امیدی به زنده ماندنش نبود. ساعاتی بعد و در تاریکی شب، «ابراهیــم» می‌رود تا پیکر او را بیاورد؛ ولی

شیخ شریف (هایکو)

.

.

.

«شیخ شریف! در خلوت شب، زود پرستو شو بیا...»

شادی ارواح طیبه‌ی شهدا صلوات

مصطفای روشن...

«این‌ها در راه خدا شهید شدند، در راه پیشرفت اسلام شهید شدند. مسئله‌ى این‌ها فقط این نیست که حالا ما یک ملتى هستیم، می‌خواهیم از فلان کشور و فلان دولت عقب نمانیم، لذا وارد عرصه‌ى علمى شده‌ایم؛ این هست، به‌اضافه‌ى یک چیزى از این مهم‌تر و آن این است که ما با این حرکت علمىِ خودمان داریم اسلام را سربلند می‌کنیم، نظام اسلامى را آبرومند می‌کنیم...»

زمان جنگ و در جبهه، همه کنار هم با دشمن می‌جنگیدند و به هم روحیه می‌دادند.

ما عازم عتبات عالیات هستیم، حلال بفرمایید...

چقدر این دوباره تنها شدن دل و قلم را دوست دارم. می‌آیم اینجا و باز هم به واژه‌ها، فرمان فرود و فراز می‌دهم تا شاید قیام شعله‌های جانم، قعودی بیابد... حال و هوای این روزها، وصف شدنی نیست؛ آنانی را که می‌شناسیم، بعضی‌هاشان پیاده به کربلا می‌روند و شرری سوزان، از حسرت به جان ما می‌زندند؛ حتی در جواب پیامک‌هایشان که «ما عازم عتبات عالیات هستیم، حلال بفرمایید...»

عمه‌ی سادات سلام الله علیها، راه اقتدار را نشانمان داده‌اند!

«من مادران شهدایى را زیارت کردم که به‌جد و با صدق واقعى می‌گفتند اگر ما ده تا فرزند هم داشتیم، حاضر بودیم در راه خدا بدهیم؛ دروغ نمی‌گفتند.