رسول اللّه صلى الله علیه و آله: «الجَماعَةُ بَرَکَةٌ، وَالفُرقَةُ عَذابٌ؛ جماعت و گردهمایی، برکت است و تفرقه، عذاب.»1
«وحدت به معناى تکیهى بر مشترکات است. ما مشترکات زیادى داریم؛ میان مسلمانان، مشترکات بیش از موارد اختلافى است؛ روى مشترکات باید تکیه کنند. تکلیف عمده هم در این مورد بر دوش نخبگان است؛ چه نخبگان سیاسى، چه نخبگان علمى و چه نخبگان دینى.
«اینها در راه خدا شهید شدند، در راه پیشرفت اسلام شهید شدند. مسئلهى اینها فقط این نیست که حالا ما یک ملتى هستیم، میخواهیم از فلان کشور و فلان دولت عقب نمانیم، لذا وارد عرصهى علمى شدهایم؛ این هست، بهاضافهى یک چیزى از این مهمتر و آن این است که ما با این حرکت علمىِ خودمان داریم اسلام را سربلند میکنیم، نظام اسلامى را آبرومند میکنیم...»
زمان جنگ و در جبهه، همه کنار هم با دشمن میجنگیدند و به هم روحیه میدادند.
امام حسن عسگری سلام الله علیه: «خداوند، از آن هنگام که آدم علیه السلام را آفرید، تا زمانی که قیامت برپا شود، زمین را از حجّتی از جانب خود بر بندگانش خالی نگذاشته است و نمیگذارد؛ [حجّتی] که به سبب او، بلا را از زمینیان دور میسازد و به خاطر او، باران میفرستد و به خاطر او، برکتهای زمین را بیرون میآورد.»1
«أَنزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَسَالَتْ أَوْدِیَةٌ بِقَدَرِهَا فَاحْتَمَلَ السَّیْلُ زَبَدًا رَّابِیًا وَ مِمَّا یُوقِدُونَ عَلَیْهِ فِی النَّارِ ابْتِغَاءَ حِلْیَةٍ أَوْ مَتَاعٍ زَبَدٌ مِّثْلُهُ کَذَٰلِکَ یَضْرِبُ اللَّـهُ الْحَقَّ وَ الْبَاطِلَ فَأَمَّا الزَّبَدُ فَیَذْهَبُ جُفَاءً وَ أَمَّا مَا یَنفَعُ النَّاسَ فَیَمْکُثُ فِی الْأَرْضِ کَذَٰلِکَ یَضْرِبُ اللَّـهُ الْأَمْثَالَ»
رعد/17
خداوند از آسمان آبی فرستاد و از هر درّه و رودخانهای به اندازهی آنها، سیلابی جاری شد؛ سپس سیل بر روی خود کفی حمل کرد و از آنچه (در کورهها) برای به دست آوردن زینت آلات یا وسایل زندگی، آتش روی آن روشن میکنند نیز کفهایی مانند آن به وجود میآید! خداوند، حق و باطل را چنین مثل میزند! امّا کفها به بیرون پرتاب میشوند؛ ولی آنچه به مردم سود میرساند در زمین میماند؛ خداوند اینچنین مثال میزند!