امام رضا جان
«اگر آن امام معصوم اکنون حضور می‌داشتند، چه کسانى را براى خادمى خود انتخاب مى‌کردند؟ آیا جز متدین‌ترین، مؤمن‌ترین، صالح‌ترین و با اخلاص‌ترین افراد را؟ و آیا چه کسانى داوطلب این امر مى‌شدند؟ قطعاً زاهدترین، عالم‌ترین، برجسته‌ترین و پاک‌ترین افراد به خدمت آن امام در مى‌آمدند و خاک آستانش را، توتیاى چشم خویش مى‌نمودند.»
علامه طباطبایی اعلی الله مقامه الشریف وقتی به مشهد مشرف میشدند، از ایشان می‌خواستند به دلیل اعتدال هوا، جایی بیرون از مشهد مثل طُرقبه و ...، سکونت داشته باشند. ایشان هرگز قبول نمیکردند و میفرمودند: «ما از پناه امام هشتم به جای دیگری نمیرویم!»
حضرت آیت الله العظمی بهجت اعلی الله مقامه الشریف می‌گفتند: «کرامات از ضریح آن حضرت بیشتر از ضریح امام حسین سلام الله علیه ظاهر مى‌شود؛ بنابراین، ایرانى‌ها باید نعمت حرم حضرت امام رضا سلام الله علیه که زیارت آن برایشان فراهم است، مغتنم بشمارند.»
آقا جواد تهرانی، برادر حاج آقا مجتبی قدس الله نفسه الزکیه کمی بعد از رحلت ایشان می‌گفت: «همان‌طور که خانمشان گواه بودند، لحظه‌ی آخر به همه‌ی ائمه سلام الله علیهم سلام دادند و سه بار به امام رضا سلام الله علیه سلام دادند و از دنیا رفتند...»
امام رضا جانم... دوست داشتم خادم تو بودم و نشانِ غلامیِ تو بر سینه‌ام حک بود؛ چرا که دوست داشتم متدین‌ترین، مؤمن‌ترین، صالح‌ترین و با اخلاص‌ترین افراد باشم و چشمانت به دنبالم باشد... خاک پای زائران تو بودم و شوق تو، سرمه‌ی چشمانم بود و لبانم، بوسه‌چین کاشی‌های فیروزه‌ایِ حرمت.
کاش غباری بودم در گوشه‌ای از آستان پناهِ تو و باد، مرا جای دیگری نمی‌برد؛ مگر این که تو، برات کربلا را به دستانم مرحمت می‌کردی و مرا نایب می‌گرفتی برای زیارت سیدالشهدا سلام الله علیه؛ همان‌طور که عده‌ای را این روزها فرستاده‌ای به کربلا... کاش وعده‌ی دیدار من و تو، ظهر عاشورا در کرب و بلا بود و در آنجا، سه بار بر تو سلام می‌دادم ای جان جانان... ای جان معصومه سلام الله علیها
حرم باصفای امام رضا به گونه ای است که واقعا انسان از زیارتش سیر نمی شود.
زیارت خود امام رضا در بهشت چه صفا و حس و حالی خواهد داشت؟ نمی دانم.
خدا روزیمان کند ان شاء الله.
التماس دعا