خبرهایی بود انگار، حس غریبی همه را در بر گرفته بود. غوغایی بود در آمد و شد ملائک؛ همه‌ی هستی سرشار بود از بی‌قراری، انتظار و شوری نفس‌گیر و باشکوه... ناگهان سکوتی حاکم و... فرمان صادر شد: «در برابر او سجده و کرنش کنید!» همگی سجده کردند؛ جز یک نفر که نافرمانی کرد! جز ابلیس...۱
چقدر این دوباره تنها شدن دل و قلم را دوست دارم. می‌آیم اینجا و باز هم به واژه‌ها، فرمان فرود و فراز می‌دهم تا شاید قیام شعله‌های جانم، قعودی بیابد... حال و هوای این روزها، وصف شدنی نیست؛ آنانی را که می‌شناسیم، بعضی‌هاشان پیاده به کربلا می‌روند و شرری سوزان، از حسرت به جان ما می‌زندند؛ حتی در جواب پیامک‌هایشان که «ما عازم عتبات عالیات هستیم، حلال بفرمایید...»
انگشتانم تمنای قلم را داشتند، خواستم بنویسم؛ از ژنو و بیستی که بردند؛ از وقاحت و سیاه‌دلی فتنه‌گران؛ از اهانت‌های پی در پی و بی‌شرمانه به اهل بیت سلام الله علیهم اجمعین؛ از لکه‌دار کردن خاکی که هنرمندانمان را به آن سپرده‌ایم؛ از یاوه‌سرایی‌های یک شیخ ماهواره‌ای؛ از آبی که نمایندگان به آسیاب دشمن ریختند و بدعتی که نهادینه شد و از 16 آذر که
به آگاهی مردم عزیز و عاشقان اهل بیت عصمت و طهارت سلام الله علیهم اجمعین می‌رساند مراسم سوگواری و عزاداری حضرت ابا عبدالله الحسین سلام الله علیه، امسال نیز همچون سال‌های گذشته، در حضور ولیّ امر مسلمین برگزار خواهد شد.