1. بوی عطر عجیبی داشت! اسم عطر را که میپرسیدم، جواب سربالا میداد. شهید که شد، در وصیتنامهاش نوشته بود:
1. بوی عطر عجیبی داشت! اسم عطر را که میپرسیدم، جواب سربالا میداد. شهید که شد، در وصیتنامهاش نوشته بود:
«انّما ولیّکم اللَّه و رسوله و الّذین امنوا الّذین یقیمون الصّلاة و یؤتون الزّکاة و هم راکعون؛ همه گفتهاند این، دربارهى امیرالمؤمنین است. این معیارها - معیارهاى متعددى که در اسلام، معیار برگزیدگى است، معیار برترى است - از علم و تقوا و انفاق و ایثار و جهاد و بقیهى معیارهایى که در اسلام وارد شده است، همه و همه، یکى یکى با امیرالمؤمنین تطبیق میکند. کیست که بتواند این چیزها را در على بن ابىطالب علیه السّلام انکار کند؟»
روزهای ماه ذیالحجه، روزهای عجیبی است و البته غریب... روزهای پدر و پسری که هر دو «ثارالله»اند و کریم...
«امیرالمؤمنین علیه الصلاة و السلام در مقابله با خطرها آنچنان شجاعانه عمل مىکند که مىگوید کسى نمىتوانست با فتنهاى که من چشم آن را درآوردم - منظور، فتنهى خوارج است - یا فتنهى ناکثین درافتد. آن معنویت و دین و اخلاق و فضیلت از یک طرف، آن بینش عمیق و شجاعت و فداکارى و عواطف رقیق انسانى در کنار صلابت و استحکام معنوى و روحى از طرف دیگر؛ همهى اینها ناشى از عصمت است؛ چون خداى متعال او را به مقام عصمت برگزیده است و گناه و اشتباه در کار او وجود ندارد. اگر چنین کسى در رأس جامعه باشد، اوج مطلوب همهى رسالتهاست؛ این معناى غدیر است. در غدیر، چنین کارى اتفاق افتاد...»
در سالروز شهادت امام محمدباقر سلام الله علیه، شهید گمنامی از تبار سیدالشهدا سلام الله علیه به سرزمین آل الله علیهم السلام آمد و فوج ملائک را به بلندای تشییع پیکرش کشانید. امروز قم و البته مدرسهی بنت الهدای آن، هم مدینه بود، هم کربلا و هم خاکریزهای عملیاتی شیعیان انقلابی!
«این بزرگوار، نمودار و نشانهی مقاومت است. انسان بزرگی است که تمام دوران کوتاه زندگیاش با قدرتِ مزور و ریاکارِ خلیفهی عباسی - مأمون - مقابله و معارضه کرد و هرگز قدمی عقبنشینی نکرد و تمام شرایط دشوار را تحمل کرد و با همهی شیوههای مبارزهی ممکن، مبارزه کرد. اولین کسی بود که به طور علنی، بحث آزاد را بنیان گذاری کرد. در محضر مأمون عباسی، با علما و داعیهداران و مدعیان و موجهان، دربارهی دقیقترین مسائل حرف زد و استدلال کرد و برتری خود را و حقانیت سخن خود را ثابت کرد.
بحث آزاد، میراث اسلامی ماست. بحث آزاد در زمان ائمهی هدی رایج بوده است و در زمان امام جواد سلام الله علیه به وسیلهی آن امام بزرگوار با آن شکل نظیف انجام گرفته است.»[1]
1. انسان 250 ساله، ص 322.