خاتم بخشی دو ثارالله...

«انّما ولیّکم اللَّه و رسوله و الّذین امنوا الّذین یقیمون الصّلاة و یؤتون الزّکاة و هم راکعون؛ همه گفته‌اند این، درباره‌ى امیرالمؤمنین است. این معیارها - معیارهاى متعددى که در اسلام، معیار برگزیدگى است، معیار برترى است - از علم و تقوا و انفاق و ایثار و جهاد و بقیه‌ى معیارهایى که در اسلام وارد شده است، همه و همه، یکى یکى با امیرالمؤمنین تطبیق می‌کند. کیست که بتواند این چیزها را در على بن ابى‌طالب ^{علیه‌ السّلام} انکار کند؟»

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              

روزهای ماه ذی‌الحجه، روزهای عجیبی است و البته غریب... روزهای پدر و پسری که هر دو «ثارالله‌»اند و کریم...

فقیر بود و در کوچه، به هر که رو زده بود، ناامیدش کرده بود. رفت به مسجد رسول خدا ^{صلی الله علیه و آله} و کمک خواست. باز هم دستان خالی‌اش را پس ‌زدند؛ به خدا گله کرد: «در خانه‌ی تو هم چیزی...» که ناگاه نگاهش بر زبانش پیشی گرفت و سخنش خشک شد؛ علی ^{سلام الله علیه} بود که در رکوع نماز، به او اشاره می‌کرد. نزدیک رفت، حضرت انگشت کوچکش را بلند کرد تا فقیر انگشتر را دربیاورد... خدا و پیامبر اعظم خدا ^{صلی الله علیه و آله} و چشمان حسین ^{سلام الله علیه}، خاتم بخشی «ولیُّ الله» را ‌دیدند. دیگران هم دیدند البته؛ برخی همان موقع طمع کردند و با خود گفتند: «کاش یک انگشتری هم به ما می‌رسید...» خیلی بهشان عنایت کرده بود مولا؛ اما بطونشان سیری نداشت و پر بود از طمع!

طمع اینان انگار تمامی نداشت... روزهایی آمد که یک ساربان، بعد از دیدن بخشش «ثارالله»، دیگر نمی‌گفت «کاش یک انگشتری هم به ما می‌رسید!»؛ چون می‌رفت تا انگشتری را از دست ولیُّ الله دربیاورد و اگر در نیامد، با خنجر....