امام نقی سلام الله علیه؛ الگوی کار جهادی

«حضرت هادی ^{علیه‌ السّلام} چهل‌ودو سال عمر کردند که بیست سالش را در سامرا بودند؛ آنجا مزرعه داشتند و در آن شهر کار و زندگی می‌کردند. سامرا در واقع مثل یک پادگان بود... در همین شهر سامرا، عده‌ی قابل توجهی از بزرگان شیعه در زمان امام هادی ^{علیه‌ السّلام} جمع شدند و حضرت توانست آنها را اداره کند و به وسیله‌ی آنها، پیام امامت را به سرتاسر دنیای اسلام - با نامه‌نگاری و ... - برساند. این شبکه‌های شیعه در قم، خراسان، ری، مدینه، یمن و در مناطق دوردست و در همه‌ی اقطار دنیا را، همین عده توانستند رواج بدهند و روزبه‌روز تعداد افرادی را که مؤمن به این مکتب هستند، زیادتر کنند.

امام هادی همه‌ی این کارها را در زیر برق شمشیر تیز و خون‌ریز همان شش خلیفه و علی‌رغم آنها انجام داده است...»

مصطفای روشن...

«این‌ها در راه خدا شهید شدند، در راه پیشرفت اسلام شهید شدند. مسئله‌ى این‌ها فقط این نیست که حالا ما یک ملتى هستیم، می‌خواهیم از فلان کشور و فلان دولت عقب نمانیم، لذا وارد عرصه‌ى علمى شده‌ایم؛ این هست، به‌اضافه‌ى یک چیزى از این مهم‌تر و آن این است که ما با این حرکت علمىِ خودمان داریم اسلام را سربلند می‌کنیم، نظام اسلامى را آبرومند می‌کنیم...»

زمان جنگ و در جبهه، همه کنار هم با دشمن می‌جنگیدند و به هم روحیه می‌دادند.

حرف اصلی ملت ایران و کف‌های روی آب!

«أَنزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَسَالَتْ أَوْدِیَةٌ بِقَدَرِهَا فَاحْتَمَلَ السَّیْلُ زَبَدًا رَّابِیًا وَ مِمَّا یُوقِدُونَ عَلَیْهِ فِی النَّارِ ابْتِغَاءَ حِلْیَةٍ أَوْ مَتَاعٍ زَبَدٌ مِّثْلُهُ کَذَٰلِکَ یَضْرِبُ اللَّـهُ الْحَقَّ وَ الْبَاطِلَ فَأَمَّا الزَّبَدُ فَیَذْهَبُ جُفَاءً وَ أَمَّا مَا یَنفَعُ النَّاسَ فَیَمْکُثُ فِی الْأَرْضِ کَذَٰلِکَ یَضْرِبُ اللَّـهُ الْأَمْثَالَ» 

رعد/17

خداوند از آسمان آبی فرستاد و از هر درّه و رودخانه‌ای به اندازه‌ی آنها، سیلابی جاری شد؛ سپس سیل بر روی خود کفی حمل کرد و از آنچه (در کوره‌ها) برای به دست آوردن زینت آلات یا وسایل زندگی، آتش روی آن روشن می‌کنند نیز کف‌هایی مانند آن به وجود می‌آید! خداوند، حق و باطل را چنین مثل می‌زند! امّا کف‌ها به بیرون پرتاب می‌شوند؛ ولی آنچه به مردم سود می‌رساند در زمین می‌ماند؛ خداوند اینچنین مثال می‌زند!

زینب کبری [سلام الله علیها]، از اولیاءالله است!

«عظمت کار زینب کبرى ^{علیها السّلام} را نمی‌شود در مقایسه‌ى با بقیّه‌ى حوادث بزرگ تاریخ سنجید؛ باید آن را در مقایسه‌ى با خود حادثه‌ى عاشورا سنجید و انصافاً این دو عِدل یکدیگرند. این انسان باعظمت، این بانوى بزرگ اسلام بلکه بشریّت، توانست در مقابل کوه سنگین مصائب، قامت خود را استوار و برافراشته نگه‌ دارد؛ حتّى لرزشى هم در صداى این بانوى بزرگ از این‌ همه حادثه پدید نیامد؛ هم در مواجهه‌ى با دشمنان، هم در مواجهه‌ى با مصیبت و حوادث تلخ، مثل یک قلّه‌ى سرافراز استوارى ایستاد؛ درس شد، الگو شد، پیشوا شد، پیشرو شد.

یانکی‌ها در گود خود بازی نمی‌کنند!

روزهای نخستینِ مهر ماه سال 1392 خورشیدی، حکایاتی بی‌مانند برای امت اسلامی ایران دارد. روزهایی که می‌تواند عزت، مصلحت و حکمت نظام اسلامی مردم ایران را، به رخ جهانیان بکشاند و شیرینی آن هم به کاممان ماندگار شود؛ اما باید هشیار بود و بیدار!