رسول اللّه صلى الله علیه و آله: «الجَماعَةُ بَرَکَةٌ، وَالفُرقَةُ عَذابٌ؛ جماعت و گردهمایی، برکت است و تفرقه، عذاب.»1
«وحدت به معناى تکیه‌ى بر مشترکات است. ما مشترکات زیادى داریم؛ میان مسلمانان، مشترکات بیش از موارد اختلافى است؛ روى مشترکات باید تکیه کنند. تکلیف عمده هم در این مورد بر دوش نخبگان است؛ چه نخبگان سیاسى، چه نخبگان علمى و چه نخبگان دینى.
طلبه‌ی جوانی بود. می‌گفت: «روزی از خیابان می‌گذشتم. نزدیک یک قنادی، دیدم دو خانم جوان با پوشش بسیار نامناسب، به سمت قنادی رفتند. یکی از آنها برای خرید شیرینی به داخل مغازه رفت و دیگری، جلوی در منتظر ایستاد. رفتم جلو و خیلی محترمانه خواهش کردم که حجاب خود را رعایت کنند، هنوز جمله‌ام تمام نشده بود که یک سیلی محکم به صورتم نشست و حتی فریادها و توهین‌های آن خانم را هم دیگر نمی‌شنیدم.
«اعتقاد به مهدویّت و به وجود مقدّس مهدى موعود ارواحنا فداه، امید را در دل‌ها زنده مى‌کند. هیچ‌وقت انسانى که معتقد به این اصل است، ناامید نمى‌شود. چرا؟ چون مى‌داند یک پایان روشنِ حتمى وجود دارد؛ برو برگرد ندارد. سعى مى‌کند که خودش را به آن برساند.
پس، عقیده این است. البته وقتى نتوانستند این عقیده را از مردم بگیرند، مى‌کوشند آن را در ذهن‌هاى مردم خراب کنند. خراب کردن این عقیده چگونه است؟ به این صورت است که بگویند امام زمان مى‌آید و همه‌ی کارها را درست مى‌کند! این، خراب کردن عقیده است. این، تبدیل کردن موتور محرّکى به یک چوبِ لاى چرخ است؛ تبدیل کردن یک داروى مقوّى، به یک داروى مخدّر و خواب‌آور است.
در سختی بودند.
تحریم هم بودند؛ اما... رأی دادند.
رأی دادند، همان‌طور که پیکار کردند؛ تا جمهوری اسلامی بماند؛ تا کشور بماند! تا من و تو بمانیم...
گرفتاری‌های ما، یک لحظه از دشواری‌ها و گرفتاری‌های آنان نمی‌شود؛ اما آنان گرفتاری را، به واژگانی حیات‌بخش بدل کرده بودند: «گرفته تار یاری...»
رأی دادند تا بیرق اسلام از مشرق زمین، بر دستان حیدری حضرت حجت عجل الله تعالی فرجه الشریف بوسه زند...
آخر مسافران کربلا، اهل تکلیفند...