«در این آیه‌ی کریمه [وَ لا تَحْسَبَنَّ الّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللّه اَمْواتاً بَلْ اَحْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُون]، بحث در زندگیِ پس از حیات دنیا نیست که در آن عالم، همه‌ی مخلوقاتِ دارای نفس انسانی - به اختلاف مراتب از زندگی حیوانی و مادون حیوانی تا زندگی انسانی و مافوق آن - زنده هستند؛ بلکه شرف بزرگِ شهدای در راه حق، حیات عند الرّب و ورود در ضیافة اللّه است.
«مردم ما، جوان‌های ما، زن و مرد ما با این شبها، حقیقتاً قصد پالایش خود را دارند؛ دل‌ها نرم می‌شود، چشم‌ها اشکبار می‌شود، روح‌ها لطیف می‌شود؛ روزه هم کمک کرده است. ما باید امیدوار باشیم، دعا کنیم و بکوشیم از این شبها برای عروج معنوی خود استفاده کنیم؛ چون نماز معراج و وسیله‌ی عروج مؤمن است، دعا هم معراج مؤمن است، شب قدر هم معراج مؤمن است.
کاری کنیم [تا] عروج کنیم و از مزبله‌ی مادی که بسیاری از انسان‌ها در سراسر دنیا اسیر و دچار آن هستند، هرچه می‌توانیم، خود را دور کنیم. دلبستگی‌ها، بدخلقی‌ها - خلقیات غیرانسانی، ضدانسانی - روحیات تجاوزگرانه، افزون خواهانه و فساد و فحشا و ظلم، مزبله‌های روح انسانی است. این شبها باید بتواند ما را هرچه بیشتر، از این‌ها دور و جدا کند.»
السلام علی الحسین...
(حرف‌های درگوشی، با ضریح ارباب)
این دل‌نوشته، در کارگاه ساخت ضریح سیدالشهدا سلام الله علیه در شهر مقدس قم و در آخرین روز بازدید عمومی (25 مهر 1391) نگاشته شده است و اینک در آستانه‌ی نصب و پرده‌برداری از ضریح حضرت ارباب، به یاد روزی که کنارش بودیم و به یاد روزهایی که شهر به شهر، دست به دست خرامید تا به کربلا رسید و آرام گرفت، منتشر می‌شود.