تازه شیعه شده بود و برای اولین بار، به راهیان نور می‌آمد... دختری اهل ژاپن. دختری که برای رسیدن به راه درست، مجاهده کرد و برای نگه داشتن گنج درستی، هجرت را بر قرار ترجیح داد.
روایت جهاد رزمندگان و شهیدان ایران زمین را، با عمق وجود گوش فرا می‌داد و فکر می‌کرد. بی‌توقع روی خاک طلائیه، فکه و شلمچه می‌نشست و رنگ چادر مشکی‌اش، منقش به خاک آسمان می‌شد...
وقت برگشتن،
«امیدوارم که خداوند تبارک و تعالی به ملت قهرمان ایران سلامت بدهد و هفته‌ی وحدت را واقعاً وحدت درست کنند... ما محتاج به وحدت هستیم در سالیان دراز، همیشه.
قرآن کریم که [به] ما دستور داده و به مسلمین دستور وحدت داده، برای یک سال و ده سال و صد سال نیست، برای سرتاسر عالم است در سرتاسر تاریخ و ما محتاج به این هستیم که عملاً وحدت را محقق کنیم و محقق هست و نگه داریم این وحدت را.»
«حضرت هادی علیه السّلام چهل‌ودو سال عمر کردند که بیست سالش را در سامرا بودند؛ آنجا مزرعه داشتند و در آن شهر کار و زندگی می‌کردند. سامرا در واقع مثل یک پادگان بود... در همین شهر سامرا، عده‌ی قابل توجهی از بزرگان شیعه در زمان امام هادی علیه السّلام جمع شدند و حضرت توانست آنها را اداره کند و به وسیله‌ی آنها، پیام امامت را به سرتاسر دنیای اسلام - با نامه‌نگاری و ... - برساند. این شبکه‌های شیعه در قم، خراسان، ری، مدینه، یمن و در مناطق دوردست و در همه‌ی اقطار دنیا را، همین عده توانستند رواج بدهند و روزبه‌روز تعداد افرادی را که مؤمن به این مکتب هستند، زیادتر کنند.
امام هادی همه‌ی این کارها را در زیر برق شمشیر تیز و خون‌ریز همان شش خلیفه و علی‌رغم آنها انجام داده است...»
«آن بزرگوار [آیت الله العظمی بهجت اعلی الله مقامه الشریف] که از برجستگان مراجع تقلیدِ معاصر به شمار می‌رفتند، معلم بزرگ اخلاق و عرفان و سرچشمه‌ی فیوضات معنوی بی‌پایان نیز بودند. دل نورانی و مصفای آن پارسای پرهیزگار، آیینه‌ی روشن و صیقل یافته‌ی الهام الهی و کلام معطر او، راهنمای اندیشه و عمل رهجویان و سالکان بود.»