روزهای آخر ماه مبارک رمضان است و آغاز سال نوِ بندگی!
شب‌های قدر هر جا که می‌روی، جا برای نشستن پیدا نمی‌کنی؛ این یعنی شب قدر برای ملت خیلی مهم است و یک رسم و سنت حسنه برای همه شمرده می‌شود؛ چون همه دنبال اصلاح رابطه خود با خدای سبحانند؛ خدایی که راه تقرب به سوی خود را، انجام واجبات و ترک محرمات قرار داده است و دوست دارد اوامر و نواهی‌اش، اطاعت شود. ما هم برای این تقرب در این شب‌های خاص، عذرخواهی صمیمانه و گاه خالصانه، بابت خطاها و نافرمانی‌هایمان به درگاه احدیت داریم...
رو آوردن به اغواهای شیطانی و ارتکاب و اکتساب امیال نفسانی، دگرگونی در کارکرد دستگاه محاسباتی، یعنی «قلب» را در پی دارد و باطل را حق و حق را باطل خواهد انگاشت! تا جایی که از استهزاء آیات الهی نیز پروایی ندارد و بر این بیافزایید لجاجت و تعصب بر گمراهی را... اکتسابات نجس، خروجی و حاصلی جز رجس و نجس را در پی نخواهد داشت و این یعنی اختلال در دستگاه محاسباتی!
خبرهایی بود انگار، حس غریبی همه را در بر گرفته بود. غوغایی بود در آمد و شد ملائک؛ همه‌ی هستی سرشار بود از بی‌قراری، انتظار و شوری نفس‌گیر و باشکوه... ناگهان سکوتی حاکم و... فرمان صادر شد: «در برابر او سجده و کرنش کنید!» همگی سجده کردند؛ جز یک نفر که نافرمانی کرد! جز ابلیس...۱
«بعضى‌ها روى کلمه‌ى دشمن حسّاسیّت دارند؛ به ما اعتراض می‌کنند که چرا مدام می‌گویید دشمن، دشمن؛ درحالى که شما قرآن [را] ملاحظه کنید، مى‌بینید اوّل تا آخرِ قرآن چقدر تکرار شده عنوان «شیطان»، عنوان «ابلیس»؛ مکرّر گفته شده، مکرّر تکرار شده. از دشمن که نباید غفلت کرد.