«ما وارد ماه شعبان شدیم. ماه عبادت، ماه توسّل، ماه مناجات: وَ اسمَع دُعائی اِذا دَعَوتُک، وَ اسمَع نِدائی اِذا نادَیتُک. فصل مناجات با خدای متعال، فصل مرتبط کردن این دلهای پاک با معدن عظمت، با معدن نور؛ این را قدر باید دانست. این مناجات شعبانیه، یک تحفهای است که در اختیار ما قرار داده شده است.
«مردم ما، جوانهای ما، زن و مرد ما با این شبها، حقیقتاً قصد پالایش خود را دارند؛ دلها نرم میشود، چشمها اشکبار میشود، روحها لطیف میشود؛ روزه هم کمک کرده است. ما باید امیدوار باشیم، دعا کنیم و بکوشیم از این شبها برای عروج معنوی خود استفاده کنیم؛ چون نماز معراج و وسیلهی عروج مؤمن است، دعا هم معراج مؤمن است، شب قدر هم معراج مؤمن است.
کاری کنیم [تا] عروج کنیم و از مزبلهی مادی که بسیاری از انسانها در سراسر دنیا اسیر و دچار آن هستند، هرچه میتوانیم، خود را دور کنیم. دلبستگیها، بدخلقیها - خلقیات غیرانسانی، ضدانسانی - روحیات تجاوزگرانه، افزون خواهانه و فساد و فحشا و ظلم، مزبلههای روح انسانی است. این شبها باید بتواند ما را هرچه بیشتر، از اینها دور و جدا کند.»
«آن بزرگوار [آیت الله العظمی بهجت اعلی الله مقامه الشریف] که از برجستگان مراجع تقلیدِ معاصر به شمار میرفتند، معلم بزرگ اخلاق و عرفان و سرچشمهی فیوضات معنوی بیپایان نیز بودند. دل نورانی و مصفای آن پارسای پرهیزگار، آیینهی روشن و صیقل یافتهی الهام الهی و کلام معطر او، راهنمای اندیشه و عمل رهجویان و سالکان بود.»