خبرهایی بود انگار، حس غریبی همه را در بر گرفته بود. غوغایی بود در آمد و شد ملائک؛ همه‌ی هستی سرشار بود از بی‌قراری، انتظار و شوری نفس‌گیر و باشکوه... ناگهان سکوتی حاکم و... فرمان صادر شد: «در برابر او سجده و کرنش کنید!» همگی سجده کردند؛ جز یک نفر که نافرمانی کرد! جز ابلیس...۱
«امیدوارم که خداوند تبارک و تعالی به ملت قهرمان ایران سلامت بدهد و هفته‌ی وحدت را واقعاً وحدت درست کنند... ما محتاج به وحدت هستیم در سالیان دراز، همیشه.
قرآن کریم که [به] ما دستور داده و به مسلمین دستور وحدت داده، برای یک سال و ده سال و صد سال نیست، برای سرتاسر عالم است در سرتاسر تاریخ و ما محتاج به این هستیم که عملاً وحدت را محقق کنیم و محقق هست و نگه داریم این وحدت را.»
روزهای سوم، چهارم جنگ بود...
همه جمع بودیم؛ بنده، مسئولین کشور، بنی‌صدر، مرحوم رجایی...
خرمشهر، دردها و رازهای ناگفته‌ی بسیاری در دل دارد؛ دردهایی که شاید هیچ انسانی، شکیبایِ شنیدنش نباشد. غصه‌ها و قصه‌های این پیرشهرِ باصفا، فراوان‌اند و ناتمام. از حضور انسان‌هایی که فقط عطر خدا را داشتند، به خود می‌بالد و از شهادتشان، سرخ می‌شود.
از مردان بی ادعا و خدایی‌اش، از مسجدش، گمرکش، پادگان دژش، پل نیمه خرابش و از خیابان چهل متری آن، باید گفت. از اولین شهید روحانی دفاع مقدس، حجتِ اسلام، فخر ایران زمین، مرد آزادگی، پاکی و غیرت، «محمدحسن شریف قنوتی» باید شنید.