«امیدوارم که خداوند تبارک و تعالی به ملت قهرمان ایران سلامت بدهد و هفته‌ی وحدت را واقعاً وحدت درست کنند... ما محتاج به وحدت هستیم در سالیان دراز، همیشه.
قرآن کریم که [به] ما دستور داده و به مسلمین دستور وحدت داده، برای یک سال و ده سال و صد سال نیست، برای سرتاسر عالم است در سرتاسر تاریخ و ما محتاج به این هستیم که عملاً وحدت را محقق کنیم و محقق هست و نگه داریم این وحدت را.»
صدایشان گوش فلک را کر کرده، از بس که ترشحات تهوع‌آور ذهنی خود را در چارچوب قلم‌فرسایی‌های ناکجا گرایانه، بزک می‌کنند و به خورد برخی از مردم می‌دهند! گذشته از تلخ‌گویی‌های مستکبرانه و نقد سیاه به زمین و زمان و گزافه‌های دیگرشان، از هفت دلیل برای تماشای کلاه قرمزی و عکس‌هایی شبیه نقاشی و حتی نجات دوقلوهای 2 ماهه از زیر آوار زلزله می‌نویسند و می‌پردازند و می‌پراکنند که نشان دهند قشنگ‌اندیشند!
هر از گاهی در بین گروهی از مردم، یک بحث تکراری رواج می‌یابد که آیا اکثریت خوب است یا بَد؟! گروهی که هوادار پر و پا قرص دموکراسی و جمهوریت هستند، می‌گویند حتماً اکثریت خوب است و بلکه بالاتر از این، آن را نشانه‌ی حقانیت می‌شمرند و مخالفت با آن را، گناهی نابخشودنی می‌دانند! ناگفته نماند که اینان برای ادعای خود، سندهایی از منابع اسلامی ذکر می‌کنند که قابل توجه می‌باشد. برای نمونه، برخی از آیات قرآن را شاهد می‌آورند که خداوند دستور به شور و مشورت و پذیرش نظر اکثریت داده است: «وَ أَمْرُهُمْ شُورى بَیْنَهُم» و «وَ شاورْهُمْ فِی الْأَمْر».