چرا وقتی میتونیم
«مقام فاطمهى زهرا سلاماللَّهعلیها در خور آن است که عقول برجستهى انسانهاى بزرگ، در اصلیترین رشتههاى تفکرشان بیندیشند و زبانهاى فصیحترین و بلیغترین گویندگان و شعرا و سرایندگان، آن اندیشهها را در قالب کلمات بیاورند و سرشارترین ذوقها و جوشانترین طبعهاى فیاض و سیّال هنرمندان و شاعران، آنها را به صورت شعر و سخن منظوم، با بهترین گویشها و حنجرهها بیان کنند.
انگشتانم تمنای قلم را داشتند، خواستم بنویسم؛ از ژنو و بیستی که بردند؛ از وقاحت و سیاهدلی فتنهگران؛ از اهانتهای پی در پی و بیشرمانه به اهل بیت سلام الله علیهم اجمعین؛ از لکهدار کردن خاکی که هنرمندانمان را به آن سپردهایم؛ از یاوهسراییهای یک شیخ ماهوارهای؛ از آبی که نمایندگان به آسیاب دشمن ریختند و بدعتی که نهادینه شد و از 16 آذر که
سوره کهف؛ 103 و 104
چشمان اندوهناک زمان، همیشه شاهد مظلومیت امیرالمؤمنین، علی بن ابیطالب سلام الله علیهما و شیعیان و محبانشان بوده است. این روزها، برگ دیگری از مظلومیت یاران حضرت امیر سلام الله علیه ورق میخورد و محبان آن حضرت، صدای صیقل شمشیرهای کافران که به دشمنی قرآن و عترت، از رو بسته شدهاند را، از شام میشنوند و چقدر این صدا نزدیکتر شده است...