خبرهایی بود انگار، حس غریبی همه را در بر گرفته بود. غوغایی بود در آمد و شد ملائک؛ همه‌ی هستی سرشار بود از بی‌قراری، انتظار و شوری نفس‌گیر و باشکوه... ناگهان سکوتی حاکم و... فرمان صادر شد: «در برابر او سجده و کرنش کنید!» همگی سجده کردند؛ جز یک نفر که نافرمانی کرد! جز ابلیس...۱
پس از رخدادهای سال 88 و آشوب‌های منافقان، بارها امام امت روحی له الفداء در سخنان خود، این فتنه را یادآوری و واکاوی می‌کردند و آن را به یک «شاه‌کلید» پیوند می‌زدند. بارها و بارها و پس از هر سخنرانی معظم له، از خود می‌پرسیدم: «چرا آقا این‌قدر بر این مسئله اهتمام دارند؟» و هر چه از آن فتنه‌ی ننگین و شرم‌آور می‌گذشت، این پرسش در ذهنم پررنگ‌تر می‌شد و می‌دانستم که حکمتش را نمی‌دانم لااقل.
«ما گفتیم: تولید داخلی، کار ایرانی، سرمایه‌ی ایرانی! این معنایش این است که زرق و برق‌های نام‌هاى فرنگى، چشم‌ها را به خودش جلب نکند. همه بدانند که این محصولى که دارند می‌خرند، می‌تواند یک کارگر ایرانى را برخوردار کند، می‌تواند او را محروم کند؛ یک کارگر خارجى را برخوردار کند.
آقای رئیس دولت! دل ما از جشن بندر عباس و نوروزت و خرج‌های کلانش، بَد به درد آمد... جایی برای مرتکب شدن حرام آشکار بود آنجا و اینک هم ورزشگاه آزادی و آن جشنِ سه نقطه و حماسه‌ی حضور در اهواز!!! و همیشه شما و «اسفند»یارتان حضور داشتید و خندیدید و باز هم انگشتان خود را بالا بردید!